Όλοι βάλαμε αυτές τις ημέρες να ακούσουμε κάτι από το “Φορτηγό”, το «Περιβόλι του Τρελού» ή τη «Ρεζέρβα». Έτσι σαν να ανάβουμε ένα κερί στη μνήμη του “παιδιού” που γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του ’44 και πέθανε μια συννεφιασμένη μέρα του Οκτωβρίου του ’25.

Γέρασε μαζί μας. Κι εμείς μαζί του. Σαν ζευγάρι που ζει μαζί πολλά χρόνια, το οποίο τσακώνεται συχνά και ο ένας υπονομεύει τον άλλο για τις παραξενιές και τις μικρότητές του. Όμως όσο κι αν σκοτωθήκαμε με τον Νιόνιο, δεν παύει να είναι ο δικός μας μεγάλος «Ντίλαν» που κατέγραψε με ευαισθησία, ακρίβεια, τρυφερότητα, διεισδυτικότητα, τόλμη και οργή τη διαδρομή 60 χρόνων νεοελληνικής Ιστορίας και εθνικής μοναξιάς. 

 Αλήθεια, δεν αξίζει το «Νόμπελ», έστω το δικό μας; Ούτε καν γι’ αυτή την κραυγή της υπαρξιακής μας αγωνίας στο αυτί της Ιστορίας: «Σήκω, ψυχή μου, δώσε ρεύμα (…) να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα/ η τρομερή μας η λαλιά»!!!!

Αντίο Νιόνιο, αντίο άγγελε εξάγγελε των νεανικών μας χρόνων……