Η Μαρίτσα Μαραπίδη έγινε διάσημη το 2015 λόγω μίας συγκλονιστικής φωτογραφίας. Μαζί με τις ξαδέλφες της, τάιζε ένα μωρό προσφυγόπουλο, με μπιμπερό στη Λέσβο.
Η ίδια έφυγε στα 89 της χρόνια χωρίς να… λύσει μία απορία της. Γιατί έγινε ολόκληρο θέμα που έκανε το αυτονόητο; “Μα γιατί έγινε όλο αυτό; Τι κάναμε; Το αυτονόητο κάναμε!”
Κι όμως, τόσο η ίδια όσο και οι ξαδέλφες της Αιμιλία Καμβύση και Ευστρατία Μαραπίδη έγιναν σύμβολα αλληλεγγύης, χάρη στη ματιά του φωτογράφου Λευτέρη Παρτσάλη, του ανθρώπου που “αιχμαλώτισε” τη στιγμή στη Σκάλα Συκαμιάς.
“Δεν κατάλαβε ποτέ γιατί δόθηκε τόση προβολή για κάτι αυτονόητο. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί το τάιμινγκ και το δυνατό μήνυμα που εξέπεμπε”.
Η γιαγιά Μαρίτσα έφυγε από αυτόν τον κόσμο την περασμένη Τρίτη και οι δύο ξαδέλφες της, που την αποχαιρέτησαν την Πέμπτη, ελπίζουν πως κάποια στιγμή θα μάθουν νέα για το μωρό, που είναι πλέον τεσσάρων ετών και ζει κάπου στην Ευρώπη.
“Εκτυλίχθηκαν όλα μπροστά μου και έχω αποτυπώσει καρέ καρέ το μεγαλείο της σκηνής από την αρχή ως το τέλος. Από την ώρα που οι γιαγιάδες φώναζαν επιτακτικά 3-4 φορές ‘φέρτο εδώ μωρέ’, μέχρι τη στιγμή που το έδωσαν ξανά πίσω στη μητέρα ήρεμο και χορτάτο”, είπε στο Έθνος ο Λευτέρης Παρτσάλης.
Το περιστατικό έγινε τον Οκτώβριο του 2015, στην κορύφωση της προσφυγικής κρίσης και με τις βάρκες να φτάνουν κατά δεκάδες στη Λέσβο και στη Σκάλα Συκαμιάς. Οι τρεις γιαγιάδες ήξεραν από προσφυγιά. Οι μητέρες τους είχαν φτάσει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή από τα Μοσχονήσια το 1922.
Εκείνη την ημέρα κάθονταν σε ένα παγκάκι και παρακολουθούσαν τα γεγονότα. Είδαν τη νεαρή μάνα να βγαίνει μουσκεμένη, κρυωμένη και ταλαιπωρημένη, κρατώντας το βρέφος σφιχτά στην αγκαλιά της, βρέφος το οποίο έκλαιγε ασταμάτητα.
Η ανάρτηση στο Facebook του φωτογράφου
“H Μαρίτσα Μαυραπίδη έφυγε από τη ζωή στα 89της. Η γιαγιά Μαρίτσα έγινε γνωστή από μία καλή πράξη που έκανε κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης. Η Γιαγιά Μαρίτσα έχει κάνει πολλές καλές πράξεις αλλά αυτή που έγινε γνωστή έστω και μόνο αυτή μας άφησε μερικά πιξελ ανθρωπιάς και αρκετά ml μελάνι για να πορευόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε. Προσωπικά νιώθω τιμή που υπήρξα κομμάτι αυτής της ιστορίας και αναδημοσιεύω τα υπέροχα λόγια του συνάδελφου φωτορεπόρτερ Dimitris Tosidis
”Το ντοκουμέντο αυτό τoυ Lefteris Partsalis θα συμβολίζει αιώνια τα ψήγματα χρυσού αυτού του τόπου, καλά κρυμμένα εκεί στις εσχατιές του. Καλό της ταξίδι, την μνήμη της φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο ο Λευτέρης”
Πηγή: The toc
