Έφυγε από κοντά μας η αγαπητή μας Συνάδελφος
Δόμνα Δραγώνα
Η αγαπητή μας Συνάδελφος Δόμνα Δραγώνα δεν είναι πιά μαζί μας, αφού τα χαράματα της παραμονής της Πρωτοχρονιά ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Η Δόμνα μας αντιμετώπισε ξαφνικά, πριν δύο μήνες περίπου, σοβαρό θέμα με την υγεία της, το οποίο εξελίχθηκε επιθετικά και ραγδαία, νικώντας την τελικά.
Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να γράφω για την Δόμνα, γιατί είναι αγαπημένη μου φίλη με την οποία μας συνδέουν πολλά, τολμώ να πω έχουμε ζήσει “βίους παράλληλους”.
Οι πατεράδες μας γνωριζόντουσαν στα νιάτα τους και είχαν φιλική σχέση, όμως εμείς συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τυχαία, ως εργαζόμενες στην Εθνοκάρτα. Ακόμη και σήμερα ο πατέρας μου που είναι 95 χρονών θυμάται με αγάπη τον πατέρα της Δόμνας τον αείμνηστο κ. Γιάννη Ρομπόπουλο.
Χτίσαμε τη φιλική μας σχέση με τη Δόμνα σιγά – σιγά, σε γερά θεμέλια αμοιβαίου σεβασμού, αγάπης και αλληλεγγύης. Έζησα από κοντά την αγωνία της και τα πήγαινε έλα της στη Γερμανία, όπου ζούσε ο μονάκριβος αδελφός της Νίκος, για να βρίσκεται στο προσκέφαλό του όταν αυτός αρρώστησε. Έζησα τον πόνο της για τον χαμό του, αφού τότε ήμασταν στο ίδιο γραφείο. Λίγο αργότερα, αρρώστησε κι ο δικός μου μονάκριβος αδελφός Γιώργος, από την ίδια μορφή καρκίνου. Η Δόμνα μαυροφορεμένη ήταν δίπλα μου. Έτρεχα να πάρω τα αποτελέσματα των τριμηνιαίων εξετάσεων του αδελφού μου και η πρώτη που τηλεφωνούσα για να της πω ότι αντέχει ακόμη, ήταν η Δόμνα. Αυτή μπορούσε να καταλάβει καλύτερα από τον καθένα τον δικό μου πόνο και την αγωνία μου… Όταν τον έχασα ήταν πάλι δίπλα μου να με στηρίζει. Ξέρω πως πάλεψε σαν μάνα για να υποστηρίξει τα παιδιά του αδελφού της, την Σοφί και την Ελένα κι εκείνη ξέρει πόσο πάλεψα για τον δικό μου ανιψιό. Ξέρω πόσο πάλεψε για να φέρει τη σωρό του Νίκου στην Πατρίδα, πράγμα που κατάφερε μόλις λίγα χρόνια πριν. Ξέρω πως ήταν “Φάρος” και μια ανοιχτή αγκαλιά για όλη της την οικογένεια και τους φίλους της….
Από τότε που πήραμε σύνταξη, όλα αυτά τα χρόνια, τηλεφωνιόμασταν συχνά και κάποιες φορές βλεπόμασταν από κοντά και λέγαμε τα νέα μας. Είχαμε πάντα την έγνοια η μία της άλλης.
Μου μίλησε για την αρρώστια της που πρόσφατα είχε διαγνωστεί, όταν με πήρε τηλέφωνο στη γιορτή μου στις 8 Νοεμβρίου. Την πίεσα να μου μιλήσει γιατί διαισθάνθηκα ότι υπήρχε κάτι που δεν μου έλεγε. Ήταν τόσο δυνατή και αποφασισμένη να το παλέψει με θάρρος και πείσμα…. Μάλιστα συμφωνήσαμε να πιούμε καφέ μερικές ημέρες μετά την χημειοθεραπεία που θα έκανε! Πέρασαν οι ημέρες, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, μου είπε ότι ήταν καλά και συνεννοηθήκαμε να την πάρω μετά από λίγες ημέρες πάλι για να κανονίσουμε το ραντεβού μας για τον καφέ μας…. Από εκεί και πέρα δεν την ξανάκουσα την φίλη μου…. έπαιρνα τηλέφωνο και δεν απαντούσε… Μέχρι που πήρα τον άντρα της τον Μάκη και μου είπε για την ραγδαία επιδείνωση και νοσηλεία της….
Το αγαπημένο μου κορίτσι, η φιλενάδα μου δεν ήταν τυχερή… Δεν τα κατάφερε….
Ή μήπως ήταν; Μήπως γλύτωσε από πολύ περισσότερο πόνο και ταλαιπωρία…..
Είμαι βέβαιη ότι εκείνη θα ήθελε να φύγει με αξιοπρέπεια, κάτι που δυστυχώς δεν σου αφήνει αυτή η αρρώστια κατά την εξέλιξή της.
Την αποχαιρετώ λοιπόν με πολλή αγάπη.
Θα την θυμάμαι πάντα γελαστή, καλοσυνάτη και τόσο μα τόσο δοτική σε όλους.
Θα μου λείψει τόσο πολύ….
Εύχομαι στον άντρα της, τον φίλο μου τον Μάκη, στην χαϊδεμένη και μονάκριβη κόρη της την Μαριλένα, στον αγαπημένο της γαμπρό Χρήστο που τον είχε σαν παιδί της και στα πολυαγαπημένα της εγγόνια Νικόλα & Εύα, που τα μεγάλωσε με τόση φροντίδα και αγάπη, να είναι όλοι τους πάντα καλά, να τους βλέπει η ψυχή της από εκεί ψηλά και να χαίρεται…
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεστεί την Τετάρτη 3 Ιανουαρίου στις 10.30πμ στο Κοιμητήριο Μεταμόρφωσης, Τατοϊου 55.
Ο Σύλλογος στη μνήμη της Δόμνας θα καταθέσει 100€ σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.
Καλό Παράδεισο Δόμνα
Θα μου λείψουν τόσο πολύ τα καφεδάκια μας στο Μοναστηράκι
Θα μου λείψουν τα γέλια μας αλλά και τα δάκρυά μας
Θα μου λείψει η ζεστασιά της ψυχής σου και η φιλία σου
Για το Δ.Σ.
Αγγελική Οικονόμου